Gewist genot
€ 17,90
In anatomische atlassen en op naakttekeningen was ze niet te zien, in de literatuur kwam ze niet ter sprake, aan het denken onttrok ze zich, en lichamelijk werd ze onderdrukt: lange tijd gold de clitoris als een te negeren orgaan van genot, een duistere en dreigende locus van het vrouwelijke. Vandaag vormt ze het brandpunt van tal van manifesten, symposia, boeken en kunstwerken: het ‘klitje’ is terug en wordt zelfs niet meer als exclusief vrouwelijk gezien.
En toch blijft de clitoris de plaats van miljoenen verwondingen, het merkteken van zoveel verboden lust en verminkt leven. Om ons te herinneren aan al haar branderigheid laat dit geëngageerd essay het woord aan een orgaan van lust dat nooit eerder een orgaan van gedachten kon worden.
Catherine Malabou is verbonden aan het Centrum voor moderne Europese wijsbegeerte van Kingston University London, en aan het Departement vergelijkende literatuurwetenschap van de Universiteit van Californië, in Irvine. Aan de Universiteit van Amsterdam bekleedde ze in 2019 de Spinoza-leerstoel.
Gerelateerde boeken
-
Bekentenissen en banvloeken
‘Cioran is zwart en cynisch, maar nooit grauw. Zijn stijl is lucide, geestig, scherpzinnig. In zijn werk komt geen saaie zin voor.’ — Jan Siebelink
Na het schrijven van dit even navrante als geestige slotstuk besloot de Roemeense denker Emil Cioran (1911-1995) dat hij ‘het heelal genoeg belasterd had’. Hij schreef niet verder. Bekentenissen en banvloeken is een boek met bijtende aforismen over verveling, erfzonde, orgasme, Stalin, Keats, Heidegger, Bach, de kerkvaders, islamitische mystici, begraafplaatsen en veel meer.
De alomtegenwoordigheid van het lijden, de irrealiteit van het bestaan, de futiliteit van elk handelen en terugkerende slapeloosheid vormen de basso continuo van dit meesterwerk, want: ‘Het is terecht dat men in elk tijdperk gelooft dat men het verdwijnen van de laatste sporen van het aardse Paradijs bijwoont.’Emil Cioran was van Roemeense komaf, studeerde filosofie en schreef vanaf 1949 uitsluitend nog in het Frans. Dagenlang at hij soms niets dan aardappelen; alle arbeid noemde hij ‘hoererij’, al erkende hij ‘graden van prostitutie’. Hij las en schreef, geplaagd door slapeloosheid en depressies. Elk nieuw boek was ‘een uitgestelde zelfmoord’. De slotzin van dit boek typeert Cioran. ‘Ook ik heb mij, net als iedereen, onledig gehouden in dit abnormale universum.’
-
Landschap (be)leven
In de westerse wereld wordt een landschap voorgesteld als een schouwspel. Het doet zich aan ons voor. Wij, redelijke wezens, kijken er van een afstand naar. Die rationele blik heeft beperkingen. Want kunnen we daarmee het landschap ook beleven, kunnen we erin opgaan, er onderdeel van zijn, kunnen we het landschap ‘leven’? Deze vragen staan centraal in dit veel geroemde werk van de bekende Franse filosoof François Jullien. Hij vindt de sleutel tot een nieuw ‘landschapsdenken’ in de Chinese filosofie en nodigt ons uit tot een nieuw engagement met de natuur.