Final Blues

Inspiratie, is er een formule? Is er een tijdstip, een specifieke plek? Heb je anderen nodig om tot ideeën te komen? En wat als het zich niet aandient? Wat is inspiratie eigenlijk? Is het iets spiritueels of is het gewoon bullshit en moet je gewoon hard aan het werk? Alle artiesten in dit boek werkten graag mee aangezien de uitnodiging om over inspiratie te praten een prettig en uitdagen beroep op hen deed. En om met een journalist en een fotograaf die dezelfde vaktaal spreken eens stil te staan bij de belangrijkste voorwaarde van de beoefening van hun vak.

Met verhalen van: Boudewijn de Groot, Caro Emerald, Kensington, Di-rect, JB Meijers, Triggerfinger, Niels Geusebroek, Henny Vrienten, Douwe Bob, Ralph de Jong, Nits, Stef Bos, Blaudzun, Jacqueline Govaert, Wende, Tjeerd Oosterhuis, Bertolf, Anneke van Giersbergen, Släpstick, Percossa, Gordon Groothedde, Lucas Hamming, LAVALU, Spinvis, DeWolff, John Ewbank, Sharon den Adel, Mooi Wark, Mister and Mississippi, Ilse DeLange, Adje Vandenberg, Jack Poels
Bert Middelbos is al een aantal decennia een gerespecteerde muziekjournalist en schrijft o.a. voor NDC Mediagroep en muzikantenvakblad Musicmaker.

Raymond van Olphen is een gerenommeerde fotograaf met als specialisatie muziekfotografie. Als vaste fotograaf van o.a. NPO radio 2, 3FM en Hollandse Hoogte heeft hij nagenoeg de voltallige internationale muziekwereld voor de lens gehad.
Beiden zijn uitvoerend muzikant en komen zowel op hun vakgebied als daarbuiten dagelijks in aanraking met het fenomeen inspiratie. Immers, de gevraagde producten doen een voortdurend beroep op hun creativiteit en er bestaat een dagelijkse afhankelijkheid van nieuwe ideeën.

Wat de Rolling Stones voor de blues deden in Engeland, deden Cuby and the Blizzards in Nederland: de van oorsprong zwarte muziek populair maken. Beide bands ontstonden in 1962.
Harry Muskee en Eelco Gelling waren de kern van de groep uit Drenthe die heel het land op zijn kop ging zetten. Hun eerste LP Desolation kreeg in 1968 een Edison. Hij werd gevolgd door legendarische platen als Groeten uit Grollo en Appleknockers Flophouse. De bezetting van de band wisselde nogal eens, met fenomenen als Hans Waterman, Hans La Faille, Herman Deinum, Helmig van der Vegt en Herman Brood.

C + B gaf in 1974 een afscheidsconcert. Harry Muskee ging door met andere bands. In 1995 kreeg Muskees oude vriend Johan Derksen het idee om Cuby and the Blizzards nieuw leven in te blazen. Toen kwam er een nieuwe stergitarist bij: Erwin Java. Het werd weer een fascinerende tijd, vol ups en downs. In juni 2011 ging het C + B Museum open, in de voormalige boerderij van Harry Muskee in Grolloo. Het was vlak voor zijn 70-ste verjaardag. Op 26 september 2011 overleed Harry.

In 2003 verscheen zijn biografie De Missie. Het boek werd bekroond in 2006. In 2008 kwam er een aangevulde heruitgave. Tien jaar na Harry’s dood besloot Jeroen Wielaert om de biografie af te ronden door het boek aan te vullen met alles wat er sinds 2008 rondom Harry Muskee gebeurd is.. Het werd Final Blues.

Final Blues beschrijft het erfgoed van Harry en de band. Die legacy blijft springlevend. Dat bleek ook uit de rondgang langs voormalige bandleden, vrienden en nabestaanden van Harry Muskee waaronder Daniël Lohues, Willy Middel, Hans La Faille, Herman Deinum, Helmig van der Vegt, Erwin Java, Eelco Gelling, Johan Derksen en Douwien Oosterhof-Muskee. Alles bij elkaar geeft dat dieper inzicht in zijn en hun leven en werken. Het boek is daarmee uitgegroeid tot popgeschiedenis tegen de achtergrond van veel grote maatschappelijke ontwikkelingen.

Huub ‘Huby’ van der Lubbe: ‘Hij had dat underdoggevoel en daarom ook een hart voor andere underdogs.’
Kaz Lux: ‘Een charismatische figuur.’
Ralph de Jongh: ‘Hij noemde zich ‘my angry uncle’.
Ben Jolink (Normaal): ‘ Hij was toch niet altijd somber en in wezen een goed en vriendelijk mens.’
Tineke Schoemaker (Barrelhouse): ‘Cuby was de held, by far de grootste.’