The Kinks

Wat de Rolling Stones voor de blues deden in Engeland, deden Cuby and the Blizzards in Nederland: de van oorsprong zwarte muziek populair maken. Beide bands ontstonden in 1962.
Harry Muskee en Eelco Gelling waren de kern van de groep uit Drenthe die heel het land op zijn kop ging zetten. Hun eerste LP Desolation kreeg in 1968 een Edison. Hij werd gevolgd door legendarische platen als Groeten uit Grollo en Appleknockers Flophouse. De bezetting van de band wisselde nogal eens, met fenomenen als Hans Waterman, Hans La Faille, Herman Deinum, Helmig van der Vegt en Herman Brood.

C + B gaf in 1974 een afscheidsconcert. Harry Muskee ging door met andere bands. In 1995 kreeg Muskees oude vriend Johan Derksen het idee om Cuby and the Blizzards nieuw leven in te blazen. Toen kwam er een nieuwe stergitarist bij: Erwin Java. Het werd weer een fascinerende tijd, vol ups en downs. In juni 2011 ging het C + B Museum open, in de voormalige boerderij van Harry Muskee in Grolloo. Het was vlak voor zijn 70-ste verjaardag. Op 26 september 2011 overleed Harry.

In 2003 verscheen zijn biografie De Missie. Het boek werd bekroond in 2006. In 2008 kwam er een aangevulde heruitgave. Tien jaar na Harry’s dood besloot Jeroen Wielaert om de biografie af te ronden door het boek aan te vullen met alles wat er sinds 2008 rondom Harry Muskee gebeurd is.. Het werd Final Blues.

Final Blues beschrijft het erfgoed van Harry en de band. Die legacy blijft springlevend. Dat bleek ook uit de rondgang langs voormalige bandleden, vrienden en nabestaanden van Harry Muskee waaronder Daniël Lohues, Willy Middel, Hans La Faille, Herman Deinum, Helmig van der Vegt, Erwin Java, Eelco Gelling, Johan Derksen en Douwien Oosterhof-Muskee. Alles bij elkaar geeft dat dieper inzicht in zijn en hun leven en werken. Het boek is daarmee uitgegroeid tot popgeschiedenis tegen de achtergrond van veel grote maatschappelijke ontwikkelingen.

Huub ‘Huby’ van der Lubbe: ‘Hij had dat underdoggevoel en daarom ook een hart voor andere underdogs.’
Kaz Lux: ‘Een charismatische figuur.’
Ralph de Jongh: ‘Hij noemde zich ‘my angry uncle’.
Ben Jolink (Normaal): ‘ Hij was toch niet altijd somber en in wezen een goed en vriendelijk mens.’
Tineke Schoemaker (Barrelhouse): ‘Cuby was de held, by far de grootste.’

‘Whatever You Want’, ‘Rockin’ All Over The World’, ‘Down Down’, ‘In The Army Now’. Zomaar een greep uit de lange rij hits – meer dan The Beatles! – van de Engelse rockband Status Quo. Gevestigd in de jaren zeventig en tachtig, volhardend in de jaren ervoor en erna. Status Quo kwam, zag en overwon wereldwijd vijftig jaar lang.

Van een bergtop in Zwitserland, een vliegdekschip in Portsmouth en een platte treinwagon in de Australische outback tot een tent in De Veenhoop en grote stadions in Amerika. De groep luidde in 1985 het muziekspektakel Live Aid in en stond op de podia van festivals zoals Pinkpop, Roskilde, Montreux en Glastonbury, maar ook de Zwarte Cross, Dauwpop en Dicky Woodstock.

Ze verkochten miljoenen albums en singles, maar werden desondanks vaak verguisd door de muziekpers en zakten soms bijna weg in de vergetelheid. Status Quo trok zich er weinig van aan.
Wat had ‘Quo’ wat andere bands niet hadden? Wat was juist die x-factor van de groep? Dit boek vertelt het hele verhaal. Van het begin in 1962 tot aan de tragische dood van gitarist Rick Parfitt in 2016. En daarna. De eerste biografie van de band die de gehele historie in woord én beeld vertelt, met uniek materiaal van fotograaf Gerard Rappard.

Jan Bouke Hingstman (1966) was negen jaar toen hij Status Quo voor het eerst hoorde en kocht in 1980 zijn eerste elpee van de groep. Sindsdien is hij fervent verzamelaar van het materiaal van de groep, bezocht hij talloze concerten en fanclubdagen en deelde hij zijn passie met andere fans. ‘Status Quo – De kracht van de eenvoud’ is Hingstmans boekdebuut.