Het werk als maker begon in een beeldhouwerij op de rand van Amsterdam. Daar was de ruimte om stenen van elders in de wereld te lossen, om in vrijheid te werken en om les te geven. Als beeldhouwer reisde Caroline Waltman ook naar landen waarvan steen een natuurlijke grondstof is. Zo werkte ze in steengroeves, bij overslagpunten en aan de voet van een vulkaan wereldwijd. Dit waren hele fotogenieke plekken en Waltman zorgde ervoor dat ze altijd een kleine, eenvoudige camera op zak had. Zo werd ze de niet-technische nonchalante fotograaf die ze is gebleven. Tijdens een werkreis is haar eerste fotoboek ontstaan vanuit wat toen twee fotorolletjes waren. Het grote voordeel van boeken boven beeldhouwwerken vindt Waltman dat ze deze makkelijker verspreid, of liever gezegd persoonlijk deelt. Waar ze vroeger één sculptuur maakte, met als thema verbinding, zijn er nu honderden boeken, met datzelfde thema, om uit te wisselen en mee te inspireren.
Toen Corona uitbrak was Caroline Waltman in de gelegenheid om met haar dochter Gloria (toen net 13) tijdelijk uit Amsterdam te gaan. Samen gingen ze in quarantaine in een klein zelfvoorzienend huis ver weg van de bewoonde wereld in de polder vlak bij Gouda. Ze hebben daar hun tuin onderzocht door te kijken naar wat ze zagen en dat te tekenen, te fotograferen en dat te bevragen. Later, toen dit weer mogelijk was, hebben zij zich tot hun buren gewend in hun zoektocht naar antwoorden; boeren, molenaars, kooikers, jagers, imkers en weidevogelwachters. De wereld in het klein laat de onbetwistbare samenhang tussen het grote en het kleine zien. Het zijn juist de dagelijkse observaties die in staat zijn om moeiteloos uitersten te verbinden.
Wat zij hebben opgetekend is meer voortgekomen vanuit ‘niet-weten’ dan vanuit ‘weten’, met één belangrijk doel voor ogen; te laten zien dat kijken de basis voor natuurliefde is, maar bovenal dat die voor iedereen is weggelegd.
