De mens is geen plaag
€ 17,90
In De mens is geen plaag betoogt Cees Buisman dat er best plaats is voor 10 miljard mensen op aarde, zoals de voorspelling voor het jaar 2100 luidt.
Buisman analyseert in dit essay scherpzinnig enkele van de problemen waarvoor de wereld zich gesteld ziet, voornamelijk het gebrek aan zoet water. Ook rekent hij af met clichés en komt hij met onverwachte, positieve oplossingen. Overbevolking is niet het probleem, het effect van ons handelen op de rest van de wereld heeft veel meer invloed. We staan steeds weer voor de keuze tussen twee richtingen. Gaan we voor een maakbare wereld, waarin luxe en onsterfelijkheid onze drijfveren zijn, maar waarin we met milieucrises en ongelijkheid langzaam onze menselijkheid verliezen? Of kiezen we voor nieuwe drijfveren om meer mens te worden en zo te bouwen aan een schone en eerlijke wereld met alle kansen voor toekomstige generaties?
Cees Buisman studeerde waterzuivering en daarnaast bedrijfskunde, communicatieleer en toegepaste integrale psychologie. Zijn hele leven heeft hij gewerkt aan nieuwe milieutechnologieën voor het zuiveren van allerlei afvalstromen, die worden toegepast over de hele wereld. Dit heeft hij gedaan vanuit posities bij zowel het bedrijfsleven als de universiteit. Buisman is directeur van Wetsus, Europees centrum voor duurzame watertechnologie, en hoogleraar biologische kringlooptechnologie aan Wageningen Universiteit.
Gerelateerde boeken
-
Groen in alles wat we doen
Als de monumentale beuken in het Wasven, een groen domein in Eindhoven, geveld dreigen te worden, ontstaat er een actiegroep. Deze groeit met vallen en opstaan uit tot een onderneming; een symbiose van vakgerichte dagbesteding, biologische landbouw, natuurbeheer en duurzame horeca. In de gekozen aanpak, de ecologisch-liberale filosofie van John Dewey, staat gemeenschapszin centraal door als individu te participeren in de gemeenschap. Het Wasven als inspirerend voorbeeld voor duurzaam handelen in de praktijk.
-
De lach van de Boeddha
In de zesde eeuw voor Christus ontwikkelde de Boeddha een praktische levensfilosofie. Na zijn dood legden boeddhistische monniken zijn uitspraken vast in talloze sutta’s (Pali-Canon). Latere denkers zoals Nagarjuna (ca. 150–250) en Shantideva (ca. 685–763) werkten de boeddhistische filosofie op hun eigen wijze verder uit.
Ward Vandepitte, filosoof, promovendus aan de Radboud Universiteit en praktiserend boeddhist, legt in dit boek op heldere wijze uit wat de kernideeën zijn van het boeddhisme. Hij laat zien hoe je het boeddhisme in je eigen leven kunt toepassen. Het boeddhisme is namelijk meer dan een leer; het is ook een praktijk. Het helpt je in je dagelijkse leven bij het maken van keuzes, het omgaan met de dood, het vormen van een zelfbeeld en onthaasting.Een toegankelijke, diepgravende, vernieuwende en praktisch toepasbare ontmoeting met het boeddhisme.
Met een voorwoord door Prof. Paul van der Velde. -
Het falen van de Hoge Raad
Over strategieën van de Hoge Raad om herzieningsverzoeken niet toe te wijzen
Als je onterecht wordt veroordeeld voor een moord of andere zwaar misdrijf, kun je altijd nog terecht bij de Hoge Raad. Althans, op papier. De praktijk is anders, constateert wetenschapsfilosoof Ton Derksen. De Hoge Raad herziet een oordeel zelden. De bereidheid daartoe is simpelweg afwezig. Om dit te rechtvaardigen verlaat de Raad zich op strategieën die regelrecht in strijd zijn met objectieve waarheidsvinding, met het recht en met rechtvaardigheid.
Derksen trekt deze verregaande conclusie na grondige bestudering van elf herzieningsaanvragen in vijf grote moordzaken – de Butlermoord, de zaak Baybasin, de zaak Olaf Hamers, de zaak Hagemann en de Arnhemse villamoord. In alle zaken blijkt sprake van willekeur, onbegrip en kennelijke onwil. Omdat de Hoge Raad geen eerlijk oordeel over herzieningsaanvragen lijkt te willen vellen, is het volgens Derksen beter om een onafhankelijke Herzieningsraad op te tuigen, die de taak van de Hoge Raad overneemt.
Een schokkend boek over het falen van ons hoogste rechtsorgaan.
Het Financieele Dagblad
Recensie‘Willekeur, onbegrip en kennelijke onwil.
Na bestudering van elf herzieningsaanvragen in vijf grote moordzaken stelt Ton Derksen in Het falen van de Hoge Raad vast dat een onafhankelijke Herzieningsraad de taak van het huidige hoogste rechtscollege moet overnemen.’